Kruiden zijn zo oud als de mensheid zelf. Vroeger was de mens sterk verbonden met de natuur en volgden hun instinct, zoals de dieren dat deden. Ze gebruikten als vanzelf het kruid dat ze nodig hadden, als ze ziek waren. Voor elke kwaal is een kruid gewassen. Het zou geen spreekwoord zijn geworden, als het niet wáár was
Toen hun verstand zich ging ontwikkelen, raakten zij los uit hun verbondenheid met de natuur en hun instinct drong steeds verder terug. Ze hadden alleen hun wijze mannen en vrouwen, die hun zeiden, welke kruiden goed waren bij hun ziekten.
Op het platteland bleef een deel van de kruidengeneeskunde bestaan, onder het landvolk, van geslacht op geslacht doorgegeven. In de kloosters schreven de monniken Griekse- en Romeinse kruidenboeken over en legden kruidentuinen aan.
Nu hoeft het gebruik van geneeskruiden niet meer een zaak te zijn van intuïtief aanvoelen of blind vertrouwen in een traditie of enkel afgaan op ervaring.
 Wij weten nu ook waaróm wij zo doen en niet anders, door de moderne wetenschap en technologie.

...